به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری علیرضا حسن زاده رییس پژوهشکده مردم شناسی امروز یکشنبه با اعلام این خبر افزود: این مطالعات در چارچوب همکاری های مشترک میان پژوهشکده مردم شناسی و فرمانداری گمیشان،توسط گروه تحقیقاتی این پژوهشکده به سرپرستی منصور مرادی صورت می گیرد.
حسن زاده گفت: در این تحقیق که دومین همکاری میان پژوهشکده مردم شناسی و فرمانداری گمیشان است، مطالعات مردم شناختی بر شناخت و بررسی ساختار فرهنگی و زیست محیطی موجود در منطقه به منظور توسعه بومی گردشگری تمرکز یافته است.
به گفته اودر این مطالعات جلوه های مهم و کلیدی میراث طبیعی و فرهنگی چون هنرهای بومی و سنتی، و گل افشان های موجود در زیست بوم منطقه مورد توجه قرار گرفته است.
وی گفت: همکاری های مشترک میان دو مرکز در شکل بخشیدن به مطالعات کاربردی در زمینه مردم شناسی با هدف درک ساختار های میراث فرهنگی، طبیعی و تاریخی منطقه و اهمیت تنوع فرهنگی در شکل بخشیدن به سیاست های حفظ و تقویت میراث فرهنگی و کمک به شکل گیری گردشگری چند فرهنگی ادامه خواهد داشت.
گمیشان دراصل نام شهر محسوب نمی‌شود بلکه نام منطقه‌ای است که شهرهای کمیش دپه، خواجه نفس، امچلی، قارقی و روستاهای اطراف را در بر گرفته وبیشتر به منطقه‌ای اطلاق می‌شود که قبلا در آنجا گاو و گوسفند پرورش داده می‌شده و در اوایل نیز گومیشان نوشته می‌شد (گمیشان=گاو+میش (گوسفند)+ان)بعضی ندانسته آن را به منطقه پرورش گاومیش نسبت داده‌اند که این مطلب هیچ سندیت ندارد.درحال حاضر گميشان نام شهرستان به مركزيت شهر كميش تپه ميباشد كه درتاريخ 22ارديبهشت 88 از شهرستان تركمن جداشد.
نام محلی شهر کمیش دپه به معنی «تپه نقره‌ای» است و در مورد علل نامگداری آن دلایل خاصی را بیان می‌کنند ازجمله پیداشده مقداری نقره در تپه کمیش دپه جیک در شمال شهر و همچنين استدلال به نمکزار بودن تپه در دوران نزديكي به آب دريا و بازتاب نورآفتاب و ماه بصورت نقره‌ای از مسافت دور اشاره داشت. این شهر یکی از قدیمی ترین شهرهای ترکمن نشین شمال ایران است که پیشینه تاریخی کهنی دارد. ۱۰۰٪ جمعیت شهر را ترکمن‌ها تشکیل می‌دهند.
انتهای پیام/
